آسمان نيلگون شهر مدينه، صاف و بي ابر بود. او در خانه ي امام حسن (عليه السلام) ميهمان بود: ناگاه صداي اذان به گوش رسيد. امام سراسيمه آستينها را بالا زد تا وضو بگيرد. مرد كه بلند قد و سياه چشم بود، به دنبال امام از اتاق بيرون رفت.

وقتي امام وضو مي گرفت، رنگش سفيد شد. ناله اي همراه با گريه از گلويش بيرون آمد و دانه هاي ريز اشك بر گونه هايش جاري شد. مرد مات و مبهوت ايستاد و با حالتي آميخته به فروتني، سكوت را شكست: «آقا! چرا اين طور شديد!»

امام با تبسم گفت: «كسي كه مي خواهد به پيشگاه الهي برود، بايد اين گونه تغيير كند!»

چند لحظه بعد، مرد پشت سر امام به نماز ايستاد. در نماز همه ي بدن امام مي لرزيد و باران اشك از آسمان چشمهايش مي چكيد. در آن لحظه هاي نوراني، چيزي در درون مرد گسيخته شد و صداي بال فرشته ها را شنيد.

-

اولين كار براي خواندن نماز، گرفتن «وضو» است. امام باقر (عليه السلام) فرمود: «نماز بدون وضو، نماز نيست.»

امام رضا (عليه السلام) فرمود: «وضو يك ادب در برابر خدا است تا بنده به هنگام نماز در برابر خداوند مي ايستد، پاك باشد.»

در روايتها، وضو به «نور» تشبيه شده است. براي گرفتن وضو، نخست صورت و بعد دستها را از آرنج مي شوييم و بعد، جلوي سر و روي پاها را دست مي كشيم.



[ صفحه 25]