حال كه آمادگي پيدا كردي و مي خواهي نماز را شروع كني، نيت مي كني - كه در بحث اخلاص از آن سخن به ميان آمد - و دست ها را به علامت تسليم بالا مي بري و تكبير مي گويي.

حضرت امام رضا عليه السلام فرموده اند: «فاذا، افتتحت الصلاة، فكبر و ارفع يديك بحذاء اذنيك...؛ [1] در افتتاح نمازت، تكبير بگو و دست هايت را تا نرمه ي گوش بلند كن...».



[ صفحه 164]



هم چنين فرموده است:

«حركت دست ها در موقع تكبير، در توجه و ابتهال به خدا و حضور قلب مؤثر است». [2] .

جمله ي شريفه ي الله اكبر، يعني:

1- خدا، بزرگ تر از هر چيزي است.

2- خدا، بزرگ تر از آن است كه توصيف شود.

3- خدا، بزرگ تر از آن است كه با حواس درك شود.

4- خدا، بزرگ تر از آن است كه با مردم مقايسه شود.

ابوحامد غزالي گويد:

«شايسته است كه چون زبانت «الله اكبر» مي گويد، قلبت نيز او را تكذيب نكند؛ چه اين كه اگر در قلبت چيزي باشد كه ارزش و اهميت بيشتري از خدا، داشته باشد، خداي تعالي، بر دروغ گويي ات شهادت مي دهد؛ اگر چه آنچه مي گويي حق است». [3] .

از امام صادق عليه السلام نيز نقل شده است كه فرمود:

«چون تكبير مي گويي، جز عظمت خدا را، كوچك شمار؛ زيرا، خداي تعالي هنگامي كه بنده اي را تكبيرگويان مي بيند، در حالي كه در قلبش چيزي هست كه با حقيقت تكبير مخالف است،



[ صفحه 165]



مي فرمايد: اي دروغ گو! مرا فريب مي دهي، قسم به عزت و جلالم از حلاوت و شيريني يادم، محرومت مي كنم و از نزديكي ام و سرور مناجاتم، منعت نمايم». [4] .



تكبير تو آغاز مناجات كنون

يعني كه شدي اهل كرامات كنون



پس فارغ و آسوده نمازي بگزار

از سرور خود بخواه حاجات كنون



(مؤلف)