نماز، در مكتب پرافتخار اهل بيت عليهم السلام، جايگاهي بس والا و ارزشمند دارد.

تفسير و تصوير حقيقي و واقعي نماز را، تنها در آيين پارسايي خاندان نبوت مي توان به دست آورد.

نماز يعني اهل بيت و اهل بيت يعني نماز.

اين دو قابل تفكيك از هم نيستند؛ چنان كه اهل بيت و قرآن نيز از هم جدايي ندارند. پيشوايان معصوم عليهم السلام در سايه سار نماز و عبادت به اوج كمال و تقرب دست يافتند و نماز نيز در پرتو توجه و عنايت ويژه ي اهل بيت عليهم السلام به آن، معنا و مفهوم پيدا كرد.

سراسر زندگي خاندان نبي عليهم السلام، پر است از نكته ها و حكايت هايي شگرف و واقعي پيرامون نماز و عبادت.

نماز، براي آنان از لذت بخش ترين و دلچسب ترين اعمال به شمار مي رفت و هيچ چيزي به اندازه ي نماز و عبادت، براي آنان



[ صفحه 15]



اهميت نداشت.

حضرت امام حسين عليه السلام در تفسير آيه ي شريفه ي «الذين ان مكناهم في الارض اقاموا الصلاة» مي فرمود: «هذه فينا اهل البيت [1] ؛ اين در مورد ما اهل بيت است». و حضرت رسول صلي الله عليه و آله همواره مي فرمود: «انا لا اشبع من الصلاة [2] ؛ من هرگز از نماز سير نمي شوم».

و هم چنين فرموده است: «ان الله جعل قرة عيني في الصلاة و حببها الي [3] ؛ همانا خدا، نور چشم مرا در نماز قرار داده و آن را محبوب من كرده است».

فرهنگ نماز، در گلشن معنويت و قداست اهل بيت، شكوفا و بارور شده است.

آنان هر كدام، به نوعي در ماندگاري و پويايي نماز تأثير داشته اند:

پيامبر صلي الله عليه و آله، نماز آورد و مسلمانان را اقامه ي نماز آموخت.

امام علي عليه السلام نخستين نمازگزاري بود كه فلسفه ي نماز، هدف زندگي او بود و خداي را در حالي ديدار كرد كه نماز ميان دو لبش بود.



ايمان و امام و مذهبش بود نماز

در وقت عروج، مركبش بود نماز



هنگام كه هنگامه ي آن كار رسيد

چون بوسه ميان دو لبش بود نماز



فاطمه ي زهرا عليهاالسلام در اقامه ي نماز چندان كوشيد، كه پاهايش ورم كرد.



[ صفحه 16]



امام حسن عليه السلام، در راه احيا و ابقاي روح نماز در كالبد امت اسلام، از همه چيز خود گذشت.

پيشواي آزادگان و سالار شهيدان امام حسين عليه السلام، با خون وضو گرفت و به مقتل، نماز عاشقانه اي به جاي آورد و با شهادت خود، آيين نماز را به پيروانش ياد داد.

«آن كس كه عشق را با خاك خون گرفته

تيمم كرد

سجاده را

بر دشت تشنه بگسترد

و مهر را

از لخته هاي خون عزيزان...

تا آخرين نماز عاشقانه را

در قامت عروج بخواند». [4] .

حضرت سجاد عليه السلام، زينت عبادت كنندگان بود و هم ايشان زيبايي معنوي نماز و سجده را براي همگان ارائه داد.

حضرت باقر و حضرت صادق عليهماالسلام، مفسران واقعي آيه هاي نماز بودند و فرهنگ نماز راستين را آن بزرگواران ترويج كردند.

پيشواي هشتم امام رضا عليه السلام، با نماز به دنيا آمد و با آن زندگي كرد و با آن چشم از جهان فروبست و...



[ صفحه 17]



در نهايت اين حضرت ولي عصر (عج) است كه پرچم نماز و عبادت را در كره ي خاكي به اهتزاز درخواهد آورد و لوح زرين نيايش را در محراب هستي، خواهد آويخت.



اذان ظهر ادا كرد پيشگوي نمازش

ميان منتظران بود گفتگوي نمازش



هزارها صف دل بي قرار و ديده به راهش

هزارها نگران دل در آرزوي نمازش



نماز در ديدگاه و منظر حضرت امام رضا عليه السلام جايگاهي بس والا و ارجمند دارد. آن امام همام، به اندازه اي به نماز اهميت مي دادند كه قابل توصيف و بيان نيست. آن حضرت افتخار خود را در عبادت و پرستش مي دانست و در جواب مأمون كه از او خواسته بود خلافت را بر عهده بگيرد، فرمود: «به پرستش خدا افتخار مي كنم و با زهد و پارسايي اميدوارم از شر دنيا آسوده شوم و...».

پيشواي هشتم، الگو و اسوه ي كاملي از يك نمازگزار واقعي است كه هم با سخنان خود و هم با رفتار و عملكرد خود، سيماي نوراني نماز را به نحو احسن، براي ما تبيين كرده است. در اين فصل به اهميت و ارزش نماز در ديدگاه امام رضا عليه السلام اشاره مي شود.