گاه پگاه

آنگاه كه وضو مي سازي

از پاكي دلت

و اقتدا مي كني

به حقيقت سبز

طراوت و پاكي مي نوشد

دريا

از خلوص سبزت

و آنگاه كه پيشاني

به وسعت سجده مي گذاري

موج دريا

ركوع و سجود تو را تكرار مي كند



[ صفحه 61]



و ترنم باد

صداي تكبير درختان را

در سجده ات

آواز مي دهد

و آنگاه كه بلند مي شوي

دستان به سوي آسمان

هاله اي از نور

به سوي ابديت

پرواز مي كند

و آنگاه

كه گل دعا را

در سرزمين قلبت

نشاء مي كني

عشق خواهد آمد

و سبزه هاي دلت را

آبياري خواهد كرد

من نيز خواهم آمد

و دستان ترا

خواهم بوئيد



[ صفحه 62]