در آيه ي چهل و ششم از سوره ي بقره مي خوانيم:

و استعينوا بالصبر و الصلوة و انها لكبيرة الا علي الخاشعين.

از روزه و نماز كمك بگيريد و آن بزرگ و سنگين است مگر بر اهل خشوع

فرق است ميان آن كه به سختي نماز مي خواند و روزه مي گيرد و كمك گرفتن از آن دو براي وي دشوار است و از آن ها نتيجه اي نمي گيرد و آن كه بدون كلفت و بلكه عاشقانه نماز مي خواند و روزه مي گيرد و از آن دو براي كسب خشوع و فروتني در برابر خدا و خلق خدا، حركت در مسير رشد و كسب ديگر فضيلت ها، مستقيم شدن، تكميل ايمان، كمال يافتن، مقاومت در برابر مشكلات و اجراي بهتر كار و حرفه ي خود كمك مي گيرد.

اگر پيش از اجراي هر كاري روزه بگيريم و نماز بخوانيم، آن را با روحي قوي تر، اراده اي مصمم تر، آرامشي بيشتر و دقت و نيروي تمركزي افزونتر اجرا مي كنيم و با صحتي بيشتر و كمالي برتر و بالاتر به پايان مي بريم.

آيا از روزه و نماز كه منشأ و مصدر چنين بركات و خيراتي است و نيرويي پايان ناپذير و لايزال دارد، نبايد كمك گرفت؟

بسياري از مفسران صبر، را به معني مطلق آن دانسته اند، نه فقط روزه كه از عوامل صبر است.



[ صفحه 197]



در آيه يكصد و پنجاه و چهارم از سوره ي بقره نيز مي خوانيم:

يا ايها الذين امنوا استعينوا بالصبر و الصلوة ان الله مع الصابرين.

اي اهل ايمان! از بردباري و نماز كمك بگيريد كه خدا با صبركنندگان است.

بردباري، توان انسان را در زندگي و اعمالي كه انجام مي دهد، بالا مي برد و علاوه بر ايجاد مقاومت، موجب صحت كار مي شود؛ هم چنان كه شتابزدگي و كم حوصلگي، باعث لغزش هاي بسيار در مسير كار، انحراف آن از مجراي اصلي، دور افتادن آن از هدف و اجرا و انجام ناقص آن مي شود.

حال اگر اين صبوري، حاصل عبادت پروردگار، و نماز و روزه باشد، چه تأثير شگرفي در بهبود كيفيت كار و حسن اجراي آن خواهد داشت؟

بنابراين، صبر و نماز، هر دو كارساز و مددرسان است.

آن كه بردباري، روزه، نماز، و تمام كارهايش براي خداست، خدا با اوست.

من كان لله كان الله له

كسي كه مي خواهد اهل صبر و نماز شود، بايد از خدا كمك بخواهد.

چنان كه حضرت موسي (عليه السلام) به قوم خود فرمود:

استعينوا بالله و اصبروا. [1] .

از خدا كمك بگيريد و صبر پيشه كنيد

و آن كه دست قدرت پروردگار، از او حمايت كند، مطمئناً عملش قرين توفيق خواهد بود. كار كردن به ياد خدا و بر وفق رضاي او، بدون ترديد ياري و توانبخشي او را به دنبال خواهد داشت.

در مثل؛ آن كه مي خواهد پيكارگر توانمندي براي خدا باشد، بايد نمازگزاري خالص و مخلص هم براي او باشد و آن كه مي خواهد نمازي خالي از شرك و خالصانه بگزارد؛ بايد از خدا كمك بخواهد و شرط استعانت از او پرستشي پاك و بي رياست.



[ صفحه 198]



اياك نعبد و اياك نستعين

با توجه به آن چه گفته شد، نماز حقيقي، هم خود مددرسان است و هم ابزار استمداد و براي توفيق چنين نمازي بايد از خدا كمك طلبيد.

پروردگارا! ما را از كساني قرار ده كه به راستي نماز مي گزارند و در عبادت و كار خويش اهل توفيقند.