آيه ي:

ان هذا القران يهدي للتي هي اقوم. [1] .

به ما مي گويد كه هدايت هاي قرآني در زمينه ي اقوم مسائل بشر؛ يعني درباره ي با قوام ترين، پايه اي ترين و اساسي ترين مسائل اوست كه عبارت از «جهان بيني»، «اخلاق» و «ايدئولوژي» صحيح است و اين نكته، قابل تحقيق است كه تمامي هدايت ها و ارشادات قرآني در يكي از اين سه طبقه جاي مي گيرد و از آن خارج نيست و از آنجا كه نماز؛ مانند قرآن، مشتمل بر جهان بيني و اخلاق و ايدئولوژي صحيح اسلامي است، بايد آن را عصاره ي قرآن و همانند آن هدايتي به سوي سعادت دانست اما جمله ي (حي علي الفلاح) كه آن را در اذان و اقامه مي خوانيم، به ما مي گويد كه نماز، خود رستگاري و خوشبختي است، نه هدايت كننده به سوي آن؛ و اين پاداش، مطمئناً تأمين خوشبختي دنيا و آخرت است.

و الذين يمسكون بالكتات و اقاموا الصلوة انا لا نضيع اجر المصلحين [2] و خدا پاداش شايستگان نكوكاري را كه به قرآن چنگ مي زنند و نماز را بپا مي دارند، ضايع نمي كند:



[ صفحه 143]