خداي تعالي، در آيات سيزدهم تا پانزدهم سوره ي فاطر فرمود:

... له الملك و الذين تدعون من دونه ما يملكون من قطمير. ان تدعوهم لا يسمعوا دعائكم و لو سمعوا ما استجابوا لكم و يوم القيامة يكفرون بشرككم و لا ينبئك مثل خبير. يا ايها الناس انتم الفقراء الي الله و الله هو الغني الحميد

... پادشاهي جهان، از اوست و آن هايي كه بجز خدا مي پرستيد، به اندازه ي پوسته ي نازكي كه ميان خرما و هسته ي آن است مالك نيستند. اگر آنان را به ياري خواهيد، فراخواني شما را نشنوند و به فرض آن كه بشنوند، جوابي ندهند و روز قيامت، منكر شركتان شوند و هيچ كس مانند خداي دانا تو را از حقايق هستي آگاه نمي سازد. آي مردم! شما نيازمندان به خداييد و او خود، بي نياز ستوده كردار است.

نيايش، تجلي فقر، و نماز، بهترين نيايش و عالي ترين نمود نياز به درگاه بي نياز است. توانگراني كه خود را پرتوان مي انگارند، اگر از روي توجه، نماز بگزارند، مي يابند كه بسي خوار و ناتوان هستند و ذره اي كه در حساب نمي آيند و آن گاه به حقيقت، (اياك نستعين) مي گويند و دست نياز به درگاه بي نياز برمي دارند. نماز حقيقي، جلوه گاه فقر الي الله و بي نيازي از ما سوي الله است.