خالي كردن نماز از آفات و خالص ساختن آن براي خدا و اداي آن با رعايت شروط و آداب ويژه ي آن، سبب تابش انوار ايزدي بر قلب است و اين انوار، كليد در علوم و معارف باطني است كه بر هر نمازگزاري به قدر صفاي نفسش گشوده مي گردد و اين انوار، به كمي و بسياري، قوت و ضعف و پيدايي و پنهاني، اختلاف مي يابد و نيز به سبب آن چه از علوم و معارف، بر نمازگزار، هويدا مي شود، متفاوت است.

براي بعضي، برخي از صفات جلال خدا و براي بعضي، بخشي از عجايب افعالش آشكار مي گردد و اولويت ظهور فيض، براي هر كس، آن چيزي است كه در فكر آن است.

پيامبر اكرم (صلي الله عليه و آله و سلم) فرمودند:

هر گاه بنده به نماز برخيزد، خدا پرده ي بين خود و بنده را بردارد و بدو روي كند. فرشتگان نيز از دوش او تا آسمان بايستند و با او نماز كنند و بر دعايش آمين گويند. از اطراف آسمان بر سرش نكويي نثار شود و ندا كننده اي ندا دهد: اگر نمازگزار بداند كه با كه مناجات مي كند، التفاتي به غير او نخواهد



[ صفحه 137]



كرد و درهاي آسمان به رويش گشوده خواهد شد و خدا به صدق نمازگزارنده بر فرشتگان، مباهات فرمايد. [1] .

رفع حجاب و گشوده گشتن درهاي آسمان، كنايه از افاضه ي دانش هاي باطني است.

در تورات آمده است:

اي فرزند آدم! از اين كه در پيشگاه من به نماز و گريه بايستي، ناتوان مباش. من خدايي هستم كه به قلب تو نزديكم و نور مرا در نهان خود مي بيني. [2] .