نماز، ياد خداست و سبب ياد كردن خدا از نمازگزار مي گردد. نماز، بهترين كاري است كه بنده به پيشگاه خدا هديه مي كند و ياد كردن خدا از نمازگزار، بهترين عطايي است كه او به بنده مي بخشد.

امام باقر (عليه السلام) در تفسير آيه ي:

... و اقم الصلوة... و لذكر الله اكبر...

فرمودند:

اي ذكر الله لاهل الصلوة اكبر من ذكرهم اياه، الا تري انه يقول فاذكروني اذكركم. [1] .

يعني ياد كردن خدا از نمازگزاران، بزرگتر و بالاتر از ياد كردن نمازگزاران از اوست. آيا نمي نگري كه خداي تعالي، مي فرمايد: «مرا ياد كنيد تا شما را ياد كنم؟»



[ صفحه 133]



نماز حقيقي، سبب مي شود كه بنده، به ياد خداي خود باشد و هم خدا به ياد بنده ي خويش افتد. از اين روي بايد آن را ياد متقابل عابد و معبود، به حساب آورد.