اهل سنت، پس از بردن نام علي بن ابيطالب (عليهماالسلام) جمله ي فعليه و دعايي «كرم الله وجهه: خداوند، چهره اش را گرامي كند» را بكار مي برند؛ يعني خداوند، ذات او را ارج و



[ صفحه 126]



عزت بخشد. اين دعا به صورت لقب خاصي براي حضرت مرتضي (عليه السلام) درآمده است و براي ديگران بكار نرفته است و نمي رود. در وجه خصوصيت اين دعا براي آن بزرگوار گفته اند كه جناب وي قبل از اسلام حتي لحظه اي پيش بت ها سجده نكرده است و اين امر به وجود و چهره ي او امتياز بخشيده است. [1] براي چهره اي كه در جاهليت، بت ها را نپرستيد و پس از ظهور اسلام نيز بعد از رخسار نوراني رسول خدا (صلي الله عليه و آله و سلم)، اولين جبيني بود كه براي پرستش خدا بر زمين قرار گرفت، حق است كه اين مايه از فخر و شرافت ماندگار را به دست آرد. او خود، بندگي براي خدا را موجبي براي عزت و فخر خويش مي داند و به پيشگاه علي اعلي عرضه مي دارد:

الهي كفالي فخرا ان تكون لي ربا و كفاني عزاً ان اكون لك عبداً الهي انت كما اريد فاجعلني كما تريد. [2] .

خداي من! اين مايه ي افتخار، مرا بس كه تو پروردگار من باشي و اين عزت، مرا بس كه بنده اي براي تو باشم. تو چناني كه من مي خواهم پس مرا چنان قرار ده كه خود مي خواهي.

آن حضرت پيشتازي در نماز را نيز براي خود فخر مي داند و مي گويد:

اللهم اني اول من اناب و سمع و اجاب، لم يسبقني الا رسول الله صلي الله عليه و آله و سلم بالصلاة. [3] .

خدايا! من نخستين كسي هستم كه به سوي تو روي آورد و فرمان تو را شنيد و اجابت كرد. در نماز، كسي جز رسول خدا كه درود خدا بر او و خاندانش باد، بر من پيشي نگرفت.

من اولين كسي بودم كه دعوت پيغمبر اكرم را پذيرفت و با او نماز بجاي آورد و آن كه در بدايت امر، براي اجراي دستور خدا و كسب خشنوديش اسلام آورد، در آخر عمر براي رياست دنيا و كالاي آن خون نخواهد ريخت.



[ صفحه 127]



علي (عليه السلام) اولين مردي كه با پيامبر (صلي الله عليه و آله و سلم) نماز گزارد و در حيات خود، بندگي براي خدا و پيشگامي در نماز را مايه ي افتخار خود مي دانست، در محراب نماز به شهادت رسيد و با بيان (فزت و رب الكعبة) [4] به چنين مرگي اظهار فخر و مسرت كرد و در ممات خود به دريافت عنوان اولين شهيد محراب، مفتخر گرديد.