هنوز نغمه ي سحر

به گوش شب نيامده



زمين و آسمان به خواب

سپيده دم نيامده



سرود قدسي اذان

به آسمان چو پركشيد



كلام آسماني اش

سكوت تيره را دريد



بيا در انتهاي شب

سپيده را صدا كنيم



به پيشواز روشني

ستايش خدا كنيم



نماز صبح مي رسد

روي نما به سوي دوست



ركوع كن براي او

بدان كه مهربان تر اوست



ببين نماز تو پلي است

ميان خاك و آسمان



مثل چراغ روشني است

درون تاريكي جان



ياد خدا براي ما

عشق و نياز و باور است



نماز را اقامه كن

به نام او كه ياور است



سهيلا مختاري [1] .



[ صفحه 103]