حضرت امام، علي بن الحسين (عليه السلام) كه سيد ساجدان، شمع جمع عابدان و زيور رخشنده اي بر پيكر اجتماع يكتاپرستان تاريخ است، حق نماز را چنين بيان فرمود:

فأما حق الصلاة فأن تعلم أنها و فادة الي الله و أنك قائم بها بين يدي الله فأذا علمت ذلك كنت خليقاً أن تقوم فيها مقام الذليل الراغب الراهب الخائف الراجي المسكين المتضرع المعظم من قام بين يديه بالسكون و الأطراق و خشوع الأطراف و لين الجناح و حسن المناجاة له في نفسه و الطلب اليه في فكاك رقبتك التي به خطيئتك و استهلكتها ذنوبك و لا قوة الا بالله. [1] .

حق نماز اين است كه بداني نماز، درآمدن به پيشگاه معبود يگانه است و تو در نماز پيش روي وي ايستاده اي پس آن گاه كه بر اين حقيقت آگاه گرديدي،



[ صفحه 90]



سزاوار آني كه در نماز ايستي، ايستادن كسي كه خواهنده و ترسنده، بيمناك و اميدوار و مستمند و زاري كننده است و خداي را بزرگ مي دارد، و قيام كسي كه با آرامش، چشم فروهشتن، سربزير افكندن، فروتني اندام ها، نرمي بال ها - فروهشتن شانه ها - و نيكويي راز گفتن با او در دل، در محضرش ايستاده است و نيز شايستگي داري كه از خداي بخواهي تا گردنت را از زير بار لغزش هايي كه بر آن حلقه گشته است و آن را به پرتگاه هلاك و نابودي افكنده است، آزاد گرداند و هيچ نيرويي جز آن كه خدا عطا كند، وجود ندارد.

از اميرمؤمنان، علي (عليه السلام)، روايت شده است كه:

من اتي الصلوة عارفاً بحقها غفر له. [2] .

آن كه در حال معرفت به حق نماز، به آن درآيد، خدا از گناهان وي درگذرد.