پرستش خدا و ترك پرستش غير او راه راست است و انتخاب راه راست و بقاي بر آن، پيماني است كه بنده با خدا بسته است. خداي تعالي، فرمود:

الم اعهد اليكم يا بني ادم ألا تعبدوا الشيطان انه لكم عدو مبين و ان اعبدوني هذا صراط مستقيم. [1] .

اي فرزندان آدم! آيا از شما پيمان نگرفتم كه شيطان را نپرستيد كه او دشمن آشكار شماست و فقط مرا بپرستيد كه اين راه راست است؟

و بنده در نماز به اين پرسش پروردگار پاسخ مي دهد و مي گويد: خداوندا! هم اكنون تنها تو را مي پرستم. و از تو كمك مي خواهم كه مرا بر پرستش خود نگهداري و راه راست را به من نشان بدهي.

اياك نعبد و اياك نستعين. اهدنا الصراط المستقيم

از اين روي گفته اند: الصلاة عهدالله

خدا نيز متقابلاً عهدهايي با بندگان خود دارد. فرموده است:

«شما را در رحمت خود داخل مي كنم»، «شما را ياري مي دهم و دست مي گيرم»، «دعايتان را مستجاب و نيازتان را برآورده مي كنم» و «به شما عزت اين جهان و آن جهان مي بخشم.»

در صورتي كه بنده به عهد خود وفا كند، خدا هم به عهد خود وفا خواهد كرد كه فرمود:

أوفوا بعهدي أوف بعهدكم. [2] .

آري، عبادت و عبوديت بنده، موجب عنايت خدا به بنده و قرب بنده به پروردگار مي گردد، چنان كه عبوديت پيغمبر اكرم (صلي الله عليه و آله و سلم) موجب عنايت خدا و نزول وحي و فرشتگان بر وي شد و او را به مقام بلند رسالت رسانيد:

تبارك الذي نزل الفرقان علي عبده. [3] .



[ صفحه 87]



بلند مرتبه است خدايي كه قرآن را بر بنده ي خود نازل كرد.

و اشهد أن محمداً عبده و رسوله

و عبوديت بود كه موجب عروج وي شد و معراج او گرديد:

سبحان الذي أسري بعبده ليلاً من المسجد الحرام الي المسجد الاقصي... [4] .

منزه است خدايي كه بنده اش را شبانه از مسجدالحرام به مسجدالاقصي برد...