سبب اميدواري به خدا، شناختن لطف و كرم پروردگار و انعام او نسبت به همه ي بندگان و آفريدگان و لطايف صنع اوست. او هر مخلوقي را چنان ساخته است كه با محيط خويش منطبق است و با اين وفق و انطباق است كه نيازهاي او برآورده مي شود. وقتي كه بنده، لطف گسترده پروردگار را نسبت به همه ي پرورده هاي او بشناسد، چگونه به لطفش اميد نمي بندد؟

سبب ديگر اميدواري به خدا، راست دانستن وعده ي بهشت است كه او به نمازگزاران داده است و چون به لطف او معرفت و به وعده ي او يقين حاصل شد، حالت اميد برانگيخته مي شود.

پيامبر اكرم (صلي الله عليه و آله و سلم) فرمودند:

چون دل مؤمن از ترس خدا به لرزه درآيد، خطاهايش؛ همانند برگ درخت فرو ريزد. [1] .

و فرمودند:

خردمندترين شما كسي است كه خداترس تر است. [2] .



هر كه در كوي تو دولتيار شد

در تو گم گشت و زخود بيزار شد



نيستم نوميد و هستم بي قرار

بو كه درگيرد يكي از صد هزار



گفت اي عاقل مشو نوميد از او

لطف مي خواه و كرم، جاويد از او





[ صفحه 76]





گر به آساني بيندازي سپر

كار، دشوارت شود اي بي خبر



گر نبودي مرد تائب را قبول

كي بدي هر شب براي او نزول



گر گنه كردي در توبه است باز

توبه كن كاين در نخواهد شد فراز



گر بدين در، آيي از صدقي دمي

صد فتوحت پيش، باز آيد همي



شيخ عطار [3] .



امام صادق (عليه السلام) فرمود:

لا ترج الا ربك و لا تخش الا ذنبك. [4] .

اميد مدار مگر به خداي خود و مترس مگر از گناه خود.

و همان بزرگوار فرمود:

طوري به خدا اميدوار باش كه اميدت تو را بر نافرمانيش گستاخ نكند و چنان از خدا بترس كه ترست تو را از رحمتش نوميد نسازد. [5] .