تعظيم حالتي است كه از دو شناخت پديد مي آيد: يكي معرفت نسبت به جلالت جلال و عظمت شأن پروردگار، زيرا آن كه به بزرگيش اعتقاد ندارد، نفس را به بزرگداشت او وا نمي دارد و اين معرفت از اصول ايمان است و ديگري معرفت به حقارت و ذلت نفس خويش است و دانستن آن كه بنده اي تسخير شده، تحت قدرت، و ناتوان از جلب سود و دفع زيان خود مي باشد. [1] .

از اين دو معرفت، حالت فروتني و خشوعي پديد مي آيد كه به آن تعظيم مي گويند.

مادامي كه شناخت جلال پروردگار با شناخت حقارت نفس در نياميزد، حالت تعظيم، پديدار نمي گردد زيرا كسي كه بر خود اعتماد دارد و خود را از خدا بي نياز مي داند بر فرض آن كه نسبت به عظمت و جلال و قدرت و كمال پروردگار معرفتي به دست آورد، نسبت به او فروتن و خاشع نمي گردد.