تشريع نمازهاي آيات (خسوف، كسوف، زلزله و...)، پس از هجرت بوده است؛ چنان كه گفته اند:

«ماه در سال پنجم هجرت، در مدينه ي منوره، منخسف شد. يهوديان مدينه، بر مس مي كوفتند و تصور مي كردند كه ماه، اين صدا را مي شنود و از ترس آشكار مي شود.»

پيغمبر اكرم (صلي الله عليه و آله و سلم)، اعتقاد آنان را خرافه دانستند و به ياران خود دستور نماز خسوف دادند و نماز آيات را با آنان به جماعت خواندند.

پيغمبر اكرم (صلي الله عليه و آله و سلم)، از ماريه ي قبطيه، فرزندي داشتند به نام ابراهيم كه مورد علاقه ي شديد آن حضرت بود و از دنيا رفت.

خورشيد در روز وفات او گرفت. مردم پنداشتند كه آفتاب به سبب وفات ابراهيم گرفته است.

رسول خدا (صلي الله عليه و آله و سلم) كه با هر گونه خرافه اي مبارزه مي كردند، مردم را مخاطب قرار دادند و فرمودند:

«خورشيد و ماه، دو نشانه از نشانه هاي خدا هستند و براي ولادت و مرگ كسي نمي گيرند. هنگامي كه خسوف و كسوف پيش آيد، به درگاه خدا رو كنيد و نماز بگزاريد».

بنابراين نماز خسوف و كسوف و نمازي كه هنگام حدوث آثار طبيعي ترس آور خوانده مي شود، به موجب سنت قولي و فعلي پيغمبر اكرم (صلي الله عليه و آله و سلم) در سال هاي پس از هجرت، مقرر شده است. [1] .



[ صفحه 29]