خواننده ي گرامي، در حالي كه بر همه روشن است كه دستاوردهاي انسان در گرو سعي و تلاش اوست (و ان ليس للانسان الا ما سعي)، جا دارد لحظه اي درنگ كنيم و از خود بپرسيم كه تا به حال براي رفع موانع اقامه ي نماز و ايجاد زمينه هاي لازم براي اقامه ي آن نمازي كه داراي آثار والاي خود باشد، چه تلاشي كرده ايم و چه رنجي كشيده ايم؟ به طور اساسي چه قدر در فكر اين مطلب بوده و هستيم؟ چه مقدار شرايط تفهيم و تفهم را به هنگام نماز در خويش به وجود مي آوريم؟

بديهي است كه دستاورد و برداشت ما در گرو سعي و تلاش ماست. هر چه كاشتيم همان را درو مي كنيم، زيرا بر جهان هستي، اصل علت و معلولي حاكم است و اين اصل، همان گونه كه بر امور مادي عالم حاكم است، بر امور معنوي آن نيز حاكم است. بديهي است كه چنانچه اندكي از آن تلاشهايي كه براي امور دنيايي خويش به عمل مي آوريم و رنجهايي كه بر خويش از اين جهت هموار مي كنيم، براي امور معنوي از جمله نماز انجام دهيم، به طور قطع شاهد ارتقا و اعتلاي نمازمان خواهيم بود و از آثار ارزشمند آن بهره ها خواهيم برد.

به راستي آيا تاكنون خود را آن گونه كه شايسته است، براي ديدار آماده ساخته ايم؟ آيا تاكنون تلاش كرده ايم كه قبل از نماز، حالت آمادگي براي ملاقات و گفت وگو با خالق، رازق و پروردگار مهربانمان در ما ايجاد شود، و اگر خداي ناخواسته، جواب منفي است چه انتظاري از نمازمان مي توانيم داشته باشيم؟ بذر ناكاشته، چگونه مي توانيم به اميد درو بنشينيم!

لذا سزاوار است كه با استعانت از درگاه خداوند متعال، به اقامه شايسته و بايسته ي



[ صفحه 324]



نماز، برخيزيم و نماز را آن گونه كه در خور آن است، حقگزاري كنيم و اين فريضه ي ارزشمند را در زندگي خود و جامعه خويش، حاكميت بخشيم و با برپا داشتن آن خود و جامعه خويش را، در مقابل انواع تهاجم ها، در بيمه ي الهي قرار دهيم.

در پايان بار ديگر، با بنا كننده ي پايگاه ي توحيد، حضرت ابراهيم خليل (عليه السلام) همنوا شده و از خداوند مي خواهيم كه ما را توفيق اقامه ي نماز عنايت فرمايد.

ربِّ اجْعَلني مُقيمَ الصّلوةِ وَ مِنْ ذُرِّيَّتي رَبَّنا وَ تَقَبَّلْ دُعاءِ

آمين رب العالمين

و السلام عليكم و رحمة الله و بركاته