با خواندن و يا شنيدن جلوه هايي ويژه از عبادات اولياي الهي و بندگان شايسته ي خدا، شايد اين سؤال به ذهن شما، خواننده ي گرامي و افرادي ديگر، خطور كند كه اين گونه عبادات مستمر، سجده هاي طولاني و نمازهاي بسيار در طول شبانه روز، براي كساني است كه كاري ندارند، نه براي ما كه بر اثر گرفتاريهاي متعدد، فرصت انجام اين گونه عبادات را به هيچ وجه نداريم و به اصطلاح فرصت سر خاراندن هم نداريم. به علاوه، سؤال ديگري كه مطرح مي گردد اين است كه اينها با انجام اين گونه نمازها و عبادات، پس كي به كارهاي روزمره خود مي رسيدند؟

پاسخ خود را با طرح سؤالي مطرح مي كنيم. سؤال اين است كه آيا ما براي انجام عبادات فرصتي نداريم و وقت كم مي آوريم و يا نحوه ي استفاده از وقت را بخوبي نمي دانيم؟ به عبارت ديگر هنر استفاده از وقت را نياموخته ايم؟ لازم به ذكر نيست كه بهترين هنر، هنر استفاده از وقت و بهره گيري از فرصت است.

با اندكي دقت و تأمل به اين نتيجه مي رسيم كه ما فرصت براي انجام عبادات و نماز، حتي فراتر از نمازها و عبادتهاي واجب، به اندازه ي كافي داريم و انجام آنها نيز هيچ گونه لطمه اي به كار و اشتغال ما نمي زند، بلكه موجب رشد و رونق آن نيز مي گردد و بهره وري در كار را هم به دنبال دارد. مشكل ما كمبود وقت براي عبادت نيست، مشكل ما اين است كه عمر خود را بيهوده هدر مي دهيم و از ساعات عمرمان به نحو مطلوبي استفاده نمي كنيم.

نقل مي كنند كه يكي از دانشمندان، هر روز هنگامي كه بر سر ميز غذا براي صرف ناهار مي نشست، تا زماني كه غذا براي او چيده مي شد، از اين فرصت استفاده



[ صفحه 323]



مي كرد و به نوشتن چند سطر مطلب مي پرداخت. پس از گذشت مدتي اين نوشته ها گردآوري شد و به صورت كتابي تحت عنوان «پنج دقيقه هاي قبل از غذا» به چاپ رسيد!