امام سجاد (عليه السلام) مي فرمايد:

ان عمتي زينب مع تلك المصائب و المحن النازلة بها في طريقنا الي الشام ما تركت نوافلها الليليه. [1] .

«عمه ام زينب با آن همه مصيبت ها، سختي ها و اسارت ها كه در طول سفر شام متوجه او گرديد، نماز شب خود را هيچ گاه ترك نكرد.»

به راستي اين درس بزرگي براي همه ي ما شيعيان و پيروان اهل بيت است، بويژه براي خواهران كه عنايت نمايند، الگوي آنها و الگوي همه ي شيعيان، يعني حضرت زينب چگونه برخوردي با عبادت و نماز داشته اند.

امام سجاد (عليه السلام) صحنه ي ديگري از عبادت و نماز زينب كبري را براي ما ترسيم مي كند. امام مي فرمايد:

ان عمتي زينب كانت تؤدي صلاتها بقيام الفرائض و النوافل عند سير القوم من الكوفه الي الشام و في بعض المنازل كانت تصلي من جلوس. [2] .

«عمه ام زينب در طول اسارت، تمامي نمازهاي خود را چه واجب و چه مستحب، ايستاده به جاي مي آورد، تا اينكه در يكي از منازل، نماز خود را نشسته



[ صفحه 315]



خواند.»

از او پرسيدم عمه جان! چرا نمازتان را نشسته خوانديد؟ فرمودند:

«بر اثر شدت گرسنگي و ضعف، زيرا سه شب است كه غذا نخورده ام.» (اصلي من جلوس لشدة الجوع و الضعف منذ ثلاث ليال) [3] .

قابل ذكر است كه در سفر كوفه و شام، سهميه ي هر يك از اسرا در شبانه روز، يك قرص نان بود، زينب (عليها السلام) گاهي مي ديد بچه ها با سهميه خود سير نمي شوند، لذا نان خود را به آنها مي داد.