حكيم بزرگوار و فيلسوف گرانمايه، مرحوم لاهيجي در كتاب ذيقيمت خود «گوهر مراد» فضائل فراواني از مولي علي عليه السلام نقل مي كند. او در اين مباحث، در پي آن است كه از منقولات، مجموعه اي تنظيم نمايد كه روحها و انديشه هاي تشنه ي معارف را، سيراب و قانع سازد. مرحوم لاهيجي فضائل علي (عليه السلام) را يك يك بر مي شمرد تا مي رسد به فضيلت ششم و مي فرمايد:



[ صفحه 296]



السادس - العبادة و كان عليه السلام اذا شرع في صلاة التهجد و شرع في الدعوات و التضرعات الي الله تعالي، بلغ مبلغاً لا يوازنه احد.

«اميرمؤمنان هنگامي كه شروع به انجام نافله هاي شب مي كرد و هنگامي كه به راز و نياز با پروردگار خويش مي پرداخت و هنگامي كه حالت تضرع به سوي خدا در وجود او تبلور مي يافت، به جايگاهي نائل مي گرديد كه احدي هم طراز او نبود و كسي را توان دست يابي به جايگاه عالي او نبود و مجموعه ي زاهداني كه پس از او آمدند نتوانستند به جايگاه عبادتي او نائل گردند.»

سپس مرحوم لاهيجي ادامه مي دهد:

و كان عليه السلام في غاية البعد عن الدنيا. [1] .

«و او (در حالي كه يكي از تلاشگرترين انسانها در دنيا بود) در نهايت دوري و فاصله از دنيا بود!»