سپس ابن ابي الحديد به ذكر نمونه هايي از تقيد علي (عليه السلام) به عبادت مي پردازد، او مي گويد: چگونه فكر مي كنيد در مورد انساني كه در جنگ صفين و آن هم در ليلة الهرير (كه سخت ترين شب تاريخ جنگ صفين بود)، در حالي كه تيرها از برابر و كنار گوش او عبور مي كرد، به نماز ايستاد و مشغول راز و نياز با پروردگار خود گرديد؟ حتي شرايط حساس جنگ، هيچ رعب و وحشتي در قلب او ايجاد نكرد و از جاي خود برنخاست، مگر زماني كه وظيفه ي بندگي خود را به پايان رسانده بود! [1] .

آن گاه ابن ابي الحديد اضافه مي كند:

و ما ظنك برجل كانت جبهته كثفنة البعير لطول سجوده.

«و در مورد كسي كه پيشاني اش بر اثر سجده هاي طولاني همانند زانوي شتر پينه بسته بود، چگونه قضاوت مي كني؟»

[1] و ما ظنك برجل يبلغ من محافظته علي ورده ان يبسط له نطع بين الصفين ليلة الهرير فيصلي عليه ورده و السهام تقع بين يديه و تمر علي صماخيه يميناً و شمالاً فلا يرتاع لذلك و لا يقوم حتي يفرغ من وظيفته (شرح نهج البلاغه ابن ابي الحديد / ج 1 / ص 27).