عروة بن زبير مي گويد: در مجلسي كه در مسجد پيامبر (صلي الله عليه و آله) تشكيل شده بود، جمعي نشسته بوديم و مذاكره و گفت وگو درباره ي اصحاب غزوه ي بدر و همچنين كساني كه در بيعت رضوان حضور داشتند صورت گرفت. يكي از اصحاب پيامبر به نام ابودرداء، رشته ي كلام را در دست گرفت و گفت: آيا نمي خواهيد شما را با خبر سازم از كسي كه از نظر ثروت، كم ثروت ترين مردم و از نظر تقوي با تقوي ترين آنها بود و از نظر عبادت بيشترين سعي و تلاش را در ميان آنها داشت؟

پرسيديم او كيست؟ پاسخ داد، او علي بن ابي طالب است. [1] سپس اضافه نمود: خودم در شبي علي را ديدم كه از دوستانش فاصله گرفت و از چشمان كساني كه به دنبال او بودند، خود را مخفي ساخت. در يك لحظه علي را ديگر نديدم. تصورم آن



[ صفحه 288]



بود كه او به منزل خويش رفته است. لكن طولي نكشيد كه متوجه ناله اي سوزناك شدم، دقت كردم، همراه با اين ناله كلماتي شنيده مي شد:

الهي كم من موقبة حلمت عن مقابلتها بنقمتك و كم من جريره تكرمت عن كشفها.

«خدايا چه بسيار گناهاني كه بر اساس آن من بايد تنبيه مي شدم، اما تو با نعمتت پاسخ دادي! خدايا چه بسيار گناهاني كه بزرگواري فرمودي و پرده از روي آنها بر نداشتي!»

الهي ان طال في عصيانك عمري و عظم في الصحف ذنبي فما انا مؤمل غير غفرانك و لا انا براج غير رضوانك.

«خدايا اگر عمر من در نافرماني تو به درازا كشيد و نامه ي اعمالم از گناه پر شد، اما خدايا مگر غير از تو و بخشش تو اميدي براي من وجود دارد و مگر اميدي به غير از رضوان تو براي من باقي است؟!»

ابودرداء مي گويد: اين صداي پر جاذبه چنان مرا مجذوب خويش ساخت كه بي اختيار مرا به دنبال خود كشاند. در پي صدا حركت كردم، تا ببينم اين صدا از كيست؟ اين كدام عاشق دلسوخته است كه اين گونه با خداي خود راز و نياز دارد؟ گامها را همچنان آرام بر مي داشتم، به ناگاه ديدم او خود علي بن ابي طالب (عليه السلام) است! خود را در گوشه اي پنهان كردم تا سخنان دلنواز او را بهتر بشنوم. او را در حال نماز ديدم، و هنگامي كه از نماز فارغ گرديد، همچنان به دعا و تضرع الهي ادامه داد:

الهي افكر في عفوك فتهون عليّ خطيئتي ثم اذكر العظيم من اخذك فتعظم عليّ بليتي.

«خدايا هنگامي كه به عفوت نگاه مي كنم، گناهانم بر من سبك مي شود و آن گاه كه به ياد عقوبت هايت مي افتم، بلاها و گرفتاري هايم بزرگ جلوه مي كند.»

علي (عليه السلام) همچنان ادامه مي دهد:

آه ان انا قرأت في الصحف سيئة انا ناسيها و انت محصيها فنقول خذوه فيا له من مأخوذ لاتنجيه عشيرته و لاتنفعه قبيلته. [2] .



[ صفحه 289]



وه چه زيباست! شيعيان علي و عاشقان او، كساني كه به پيروي از آن بزرگوار افتخار مي كنند كه با علي (عليه السلام) هم نوا شده و دعاها و مناجات او را بارها و بارها از صميم قلب زمزمه نمايند.