گرچه خوف از خدا در همه جا و در هر حالتي مفيد و ضروري و داراي آثار ارزنده اي است. اما بهترين آن، خوف از خدا در حالت نماز است، آن زماني كه انسان در پيشگاه خدا ايستاده و مي خواهد با نيتي خالص با او سخن بگويد. خوب است در هنگام نماز، اندكي بيانديشيم كه متكلم كيست و مخاطب كدام است.

بديهي است كه هر قدر خوف از خدا در نهاد انسان در هنگام اقامه ي نماز بيشتر باشد، ذهن و حواس نمازگزار، بيشتر مراقب اعمال و افعال خود خواهد بود. اگر در حال نماز در بسياري از مواقع حواس ما پرت است، شايد يكي از دلايل آن اندك بودن خوف و خشيت الهي در دل ماست.

جا دارد نمازگزار با گريه و انابه از درگاه پروردگار بخواهد كه خداوند خشيت و خوف خود را به عنوان يك نعمت ارزنده به او عنايت كند و در اين طريق خود نيز تلاش كند و اصرار بورزد.

بديهي است كه اقامه ي نماز در حالي كه دل نمازگزار كانون خوف و خشيت خداوندي است، نماز او را رشد و ارتقاء مي بخشد و برخوردار از آثار و بركات فراوان مي گرداند.