هر يك از انواع حيا، چه حيا از خود و انسانيت خود و چه از پدر و مادر، فرزند و همسر، بستگان و همسايگان، (حيا از جامعه) و چه از خدا و در يك كلمه چه حيا از خود و چه از خودي و چه از خدا، از اينكه انسان مرتكب خلاف و گناه گردد، جلوگيري مي كند.

در روايت داريم:

الحياء يصد عن فعل القبيح

«حيا انسان را از كار زشت باز مي دارد.»

در روايت ديگري، امام حيا را همراه عفت و پاكدامني مي دانند. (الحياء قرين



[ صفحه 251]



العفاف) كه بين آن و پاكدامني پيوندي ناگسستني است، اميرمؤمنان مي فرمايد:

(علي قدر الحياء تكون العفه) [1] .