نماز فرصت خوبي است براي درك و احساس عظمت و بزرگي خدا. نمازگزار از همان آغاز كه مي خواهد مقدمات نماز را فراهم نمايد، خود را در برابر خالق هستي مي بيند. او بايد لحظه اي تأمل كند و بينديشد كه در برابر چه كسي قرار گرفته است و با چه كسي مي خواهد سخن بگويد. نمازگزار بايد سعي نمايد عظمت خدا را آن گونه و تا آن مقدار كه توان درك و تصور آن را دارد، بشناسد و درك نمايد.

گفتيم آن گونه و آن مقدار كه مي توانيم، زيرا اذعان داريم كه توان درك عظمت خدا را آن گونه كه هست، نداريم. وقتي كه بندگان شايسته و بزرگ خدا مي گويند:

ما عرفناك حق معرفتك [1] ، از ما چه بر مي آيد. بديهي است كه هر كس به اندازه ي ظرفيت خود از عظمت الهي آگاه و بهره مند مي گردد. حال هر چه نسبت به عظمت و بزرگي خدا بيشتر عارف باشيم و كسي كه در مقابلش ايستاده ايم براي ما عظيم تر و بزرگتر جلوه نمايد، در اين صورت توجه و عنايتمان به او نيز بيشتر مي گردد، آن گاه نمازمان نابتر، پاداشمان بيشتر و تأثير چنين نمازي به مراتب افزونتر خواهد بود.



[ صفحه 249]