سومين موضوعي كه محققان عارف براي پذيرش نماز و مقبوليت آن در درگاه



[ صفحه 244]



خداوند متعال ذكر كرده اند، تعظيم است.تعظيم يعني اينكه نمازگزار به عظمت و علو شأن كسي كه در مقابلش ايستاده و با او سخن مي گويد، پي ببرد و در طول نماز به اين نكته توجه و عنايت داشته باشد. اگر نمازگزار عظمت خدا را درك نكند، خداوند در چشمان او بزرگ جلوه نخواهد كرد و نماز چنين كسي بالطبع نماز كارگشايي نخواهد بود!

براي روشن تر شدن اهميت و جايگاه تعظيم، در مقبوليت نماز، ناچار به ذكر مثالي هستيم. فرض بفرماييد كه شما با شخصي صحبت مي كنيد، كاملا حواستان متوجه اوست، حرفهاي او را خوب مي فهميد و متوجه محتوا و مفهوم حرف هايي كه به او مي زنيد نيز هستيد، اما آيا صرف بودن شما با حضور قلب در كنار آن فرد و فهميدن سخنان او، مي تواند براي شما مفيد و مؤثر باشد و موجب رشد شما گردد؟ آيا صرف همين حضور و ارتباط كافي است؟

بديهي است كه زماني اين گفتن ها و شنيدن ها، نشست ها و برخاست ها مي تواند مفيد واقع شده، باعث رشد و ترقي افراد گردد كه براي آن شخص مقابل، عظمت و احترام و حرمتي قائل باشند، زيرا وقتي كه شما به اين باور رسيديد كه در برابر شخص بزرگي قرار گرفته ايد و در حال شنيدن سخن شخص بزرگي هستيد، در اين صورت سخن او مؤثر بوده، حتي مي تواند جهت دهنده ي زندگي شما باشد، در حالي كه شايد بارها و بارها همين سخن و مشابه آن را از افرادي كه چنين مقام و موقعيتي براي آنها قائل نيستيد، شنيده باشيد، اما در اعمال و رفتار شما مؤثر واقع نگرديده و چيزي را در زندگي و برنامه هاي شما تغيير نداده باشد. از مثال فوق نتيجه مي گيريم كه در نماز علاوه بر لزوم حضور قلب و تفهم و تفهيم، تعظيم خالق هم از طرف نمازگزار لازم است.