ركوع نوعي برخورد مؤدبانه در پيشگاه خداست، يك نوع حركت تسليمي در مقابل پروردگار است. امام صادق (عليه السلام) در تبيين و تعريف ركوع مي فرمايد:

في الركوع ادب. [1] .

«در ركوع ادب است.»

حالت ركوع هزاران هزار مسلمان نمازگزار را تصور بفرماييد، چه مراسم زيبايي است از ادب مخلوق در برابر خالق خويش!

يكي از مستحبات ركوع آن است كه انسان نمازگزار در حال ركوع گردن خود را بكشد.

شخصي از اميرمؤمنان (عليه السلام) سؤال كرد: معناي اينكه شما در حالت ركوع گردن خود را مي كشيد، چيست؟ فرمودند:

تأويله آمنت بالله و لو ضربت عنقي. [2] .

«معناي اين كار اين است كه خدايا من به تو ايمان آوردم و در راه اين ايمان استوارم، حتي اگر گردنم زده شود.»

به عبارت ديگر شخص نمازگزار با اين عمل خود مي خواهد بگويد: آماده ام! آماده! او مي خواهد بگويد كه ايمان من ايمان راسخي است و ريشه در اعماق دل و جانم دارد، سطحي و ساده نيست. نه تنها با مال و آبرويم حاضرم از آن دفاع كنم، بلكه تا پاي جان و زدن رگ گردنم هم ايستاده ام.

در راه دوست كشته شدن آرزوي ماست.

بنابراين حتي كشيدن گردن در ركوع، داراي پيام والاي شهادت است و رمزي است از ايثار و گذشتن از جان در راه حفظ عقيده و ايمان.



[ صفحه 236]