امام صادق (عليه السلام) مي فرمايد:

اذا استقبلت القبلة

- فانس الدنيا و ما فيها و الخلق و ما هم فيه.

«همين كه در مقابل قبله قرار گرفتي، دنيا را و آنچه در آن است و خلق را و آنچه در دست آنهاست، فراموش كن.»

ايستادن در برابر قبله، بدان معناست كه خدايا توجه و جهت من فقط به سوي توست.

شخص نمازگزار در چنين حالتي، تنها اميدش بايد خدا باشد و از دنيا و آنچه در آن قرار دارد چشم بپوشد و تمام وجودش متمركز در نماز و عبادت حق گردد.

امام در ادامه مي فرمايند:

- استفرغ قلبك عن كل شاغل يشغلك عن الله.

«قلبت را از هر چيزي كه براي تو دل مشغولي ايجاد مي كند و تو را از ياد و ذكر خدا باز مي دارد، تهي گردان.»

- و عاين بسرك عظمة الله.

«در درون خويش عظمت و بزرگي خدا را مشاهده نما.»

- و اذكر وقوفك بين يديه يوم تبلو كل نفس ما اسلفت. [1] .

«و ايستادن خود را در روز قيامت در پيشگاه خدا به ياد آور.»