شخص نمازگزار در اين حركت الهي و سعادتمندانه، تنها خويش را نمي بيند، بلكه او خود را همگام و همراه با كاروان عظيم بندگان شايسته ي خدا مشاهده مي كند، لذا با آنها هم آوا شده و آنان را نيز در نظر داشته، مي گويد: اياك نعبد و اياك نستعين: پروردگارا! من و همه ي انبياء و اولياء و بندگان شايسته تنها تو را مي پرستيم و تنها از تو ياري مي جوييم. عنايت به اين نكته كه فرد نمازگزار خود را در مجموعه ي صالحان و عابدان و نمازگزاران بداند و قرار دهد و با زبان جمع با خدا صحبت كند، خود يك هنر است.

بدين وسيله نمازگزار خود را در صف بندگان شايسته ي خدا كه نمازشان مقبول درگاه الهي است، وارد مي سازد و نماز خود را در مجموعه اي از نمازهاي نوراني قرار مي دهد و حركت عبادي خويش را با انبوهي از حركات عبادي ارزشمند، هماهنگ مي سازد. همچنين ضمن بهره مند شدن از آثار مختلف عبادت خود، اميدوار است به بركت نماز آن شايستگان، نواقص نماز و عبادت او مورد بخشش قرار گيرد و عبادتش به درگان ايزد منان پذيرفته شود.