بديهي است تحقق هر امري منوط به تصميم بر انجام آن است. انسان به بركت خواستن است كه موفق به انجام امور مي گردد. البته خود خواستن نيز مراحلي دارد. برخي خواستن ها بر مبناي آرزوهايي است كه امكان تحقق و برآورده شدن ندارند، مانند آرزوي اين شاعر:



آرزو دارم كه ايزد از كرم

عود فرمايد جواني در برم



تا دهم صائب جوانان را خبر

تا چه آورد است پيري بر سرم



گاهي ما با خود خلوت كرده، با آروزها و اميالمان دلخوشيم، مي خريم و مي فروشيم و مي سازيم. دستور مي دهيم و فرمان مي رانيم، كه بسياري از آنها دست نايافتني است! در مقابل برخي آرزوها امكان تحقق دارند، اما ميزان تحقق آنها بستگي به ميزان خواستن ما دارد، زيرا اگر انسان بخواهد كاري را انجام دهد، و در اين راه سعي و تلاش خويش را بكار گيرد، موفق به انجام آن خواهد شد.

انسان خواست در اعماق درياها شنا كند و به بستر اقيانوس ها دست رسي پيدا كند، انسان خواست در آسمانها پرواز كند و به سير و سفر بپردازد، او خواست بيماري ها را درمان نمايد و چون خواست و تلاش كرد بر بسياري از اين گونه امور و آرزوها كه تا چندي قبل به عنوان كارهاي ناشدني در ميان مردم معروف بود، فائق آمد. او توانست كارهايي انجام دهد كه اگر تا چندي قبل، كسي آنها را مطرح مي كرد از او نمي پذيرفتند و چه بسا او را دچار اختلال هاي رواني مي دانستند!

پيشواي ششم ما امام صادق (عليه السلام) چه بسيار زيبا مي فرمايند:



[ صفحه 192]



ما ضعف بدن عما قويت عليه النيه [1] .

«هيچ انساني نسبت به آنچه بخواهد انجام دهد، ناتوان نيست.»

حديث بسيار جالبي است كه مي تواند زمينه ي رشد ما را بيش از اين فراهم سازد. حال بر مي گرديم به اصل مطلب. به راستي اگر اين انساني كه بر بسياري از امور فائق آمده است، بخواهد و تصميم بگيرد كه نماز با توجه و با حضور قلب بخواند، آيا فكر مي كنيد موفق به انجام آن نمي شود؟ آيا چنانچه خواستن او جدي باشد، همانند خواستني كه يك كشاورز و يا يك صنعتكار را در پي كار خود روان مي سازد، آيا اگر نمازگزار ما هم، چنين خواست جدي مبني بر تمركز حواس در نماز داشته باشد، موفق نمي گردد؟

بديهي است همان انساني كه هنگام تولد از مادر هيچ نمي دانست، ولي خواست بداند و اكنون نيز مي داند، همين انسان اگر بخواهد مي تواند نماز خود را نيز با تمركز حواس بخواند. او اگر اراده كند، ايستادگي نمايد و كمي زحمت و رنج تحمل كند، مي تواند به درجات و مراحل كمال اقامه ي نماز دست يابد.

البته انتظار و توقعي نيست كه نماز ما، هم طراز با نماز علي و اهل بيت (عليهم السلام) باشد. آن عرفان و آن عمق ديد و بينش در نماز، براي علي (عليه السلام) و فرزندانش ميسور است.

اما راه براي نيل به مدارج عالي اقامه ي نماز، همچنان بر روي ديگران گشوده است. سايرين نيز براي نيل به اين عروج، توسط قرآن كريم و ائمه ي اطهار (عليهم السلام) تشويق و ترغيب شده اند. بنابراين نتيجه مي گيريم كه پيمودن اين راه و رسيدن به مدارج عالي ممكن است. منتهي بستگي به ميزان خواستن و همت عالي ما دارد و دليل اين امكان آن است كه بسياري از عارفان و سالكان، اين راه را پيمودند و به ميزان سعي و تلاش خويش به مراحل والايي نايل گرديدند.



[ صفحه 193]