پس از انجام امور مقدماتي و گذراندن مرحله ي آمادگي، زمان ديدار فرا مي رسد. در



[ صفحه 171]



اين مرحله، كه نماز اقامه مي گردد، لازم است اموري مراعات گردد و شرايطي فراهم شود تا اهداف و آثار اقامه ي نماز تحقق يابد، از جمله ي آن امور، داشتن آمادگي جسمي و روحي است.

اقامه ي نماز از سر شوق و رغبت و با عشق و علاقه پسنديده و نيكوست و خواندن نماز با بي ميلي و از روي بي رغبتي و فقط به خاطر رفع تكليف نمي تواند مؤثر و مفيد باشد. در ضمن كساني كه از روي كسلي و بي حالي نماز مي خوانند توبيخ شده اند، همچنين شخصي كه خيلي گرسنه و يا خيلي خسته است، مكروه است به نماز بايستد و بهتر است نماز خود را پس از صرف غذا و يا كمي استراحت اقامه نمايد. علاوه بر آن، اقامه ي نماز در مكانهايي كه رفت و آمد در آنها زياد است و يا عكسها و مناظري در برابر ديد نمازگزار قرار دارد و يا به خاطر شلوغي، امكان تمركز حواس براي نمازگزار نيست، كراهت دارد.

افزون بر موارد ذكر شده، موارد متعدد ديگري نيز وجود دارد كه انجام آنها (مستحبات) و يا ترك آنها (مكروهات) نمازگزار را در نيل به اهداف والاي اقامه ي نماز كمك مي نمايد. [1] لذا براي اقامه ي نمازي كه داراي آثار ارزنده باشد. نمازگزار بايد با ايجاد انگيزه هاي مؤثر و رفع موانع، آمادگي هاي جسمي و روحي لازم را به دست آورد.