اصولا براي تحقق ديدار، انجام اموري مفيد و مؤثر، بلكه لازم است. طبيعت اين گونه امور معمولا به منظور آماده شدن براي ديدار صورت مي گيرد.

مرحله ي آمادگي با كسب طهارت و پاكي ظاهري و باطني شروع مي شود. نمازگزار در اين مرحله، در پي پيراستن خود از پلشتي ها و آراستن خود به پاكي هاست. او هنگامي كه مي خواهد وضو بگيرد، در برابر يكي از بهترين نعمت هاي الهي قرار مي گيرد و با استفاده از سرچشمه ي طهارت ها و پاكي هاي ظاهري، به سراغ سرچشمه ي زيبايي ها و پاكي هاي باطني مي رود. او هنگام شستم صورت و دستها و مسح كشيدن، دعاهاي ويژه اي را با خود زمزمه مي كند و مراحل مختلف قيامت و حساب و كتاب خود را به ياد مي آورد.

به راستي وضو چه تركيب جامع و زيبايي دارد! وضو آميزه اي است زيبا از اعمال و اذكار و چه شايسته و سزاوار است دقت در اين اعمال و اذكار!

آن گاه شروع به اذان گفتن مي كند. در اذان عظمت و بزرگي خداوند را ياد مي كند و به وحدانيت او و رسالت پيامبر و ولايت وصيش شهادت مي دهد. سپس خود و ديگران را براي اقامه ي آنچه مايه ي رستگاري و بهترين كارهاست، دعوت مي كند.



[ صفحه 169]



پس از اذان، نوبت به اقامه مي رسد. مطلب در اقامه هم همين گونه است، منتهي به صورت محدودتر. اذان حالت عمومي تر دارد و براي متوجه كردن ديگران نسبت به نماز است، ولي اقامه، معمولا براي كسب آمادگي فردي نمازگزار گفته مي شود.