در طول تاريخ اسلام، عناصر تنگ نظر بر اثر تعصبهاي كوركورانه و احمقانه عليه شيعه و شيعيان نظرياتي ابراز مي داشتند كه حساسيتهاي زيادي را در جامعه ايجاد مي نمود. اين حساسيتها كه اغلب توسط عالماني متعصب - كه مجريان حكومتهاي فاسد بودند بوجود مي آمد، زمينه ي تجمع شيعه را ضعيف مي ساخت و از اينكه شيعه داراي اجتماعات باشكوهي حتي به صورت نماز جماعت باشد، جلوگيري به عمل مي آورد.

صفحات تاريخ، بيانگر اين ممانعت ها و جوسازي ها عليه شيعه و خط اهل بيت(عليهم السلام) است. به عنوان نمونه به ذكر يك مورد بسنده مي كنيم.

دختر يكي از شيعيان درگذشت. پدر در ماتم او گفت: من از مرگش آن اندازه ناراحت نيستم كه تا زنده بود نتوانستم به او بگويم دخترم تو سيد هستي! از اين بابت بيشتر ناراحت هستم و مي سوزم.

در زمان بني اميه و بني العباس با شيعيان و اهل بيت چگونه رفتار مي شد؟ در همين اواخر، خلافت عثماني كه بر بخش عظيمي از جهان اسلام حاكم بود با پيروان امام صادق (عليه السلام) چگونه رفتار مي كرد؟

تصور نشود كه فتواهاي احمقانه ي آخوندهاي وهابي و قلم به مزدان حكومت هاي دست نشانده كه امروزه بدترين نظريات را به شيعه نسبت مي دهند، اقدام منحصر به فردي است! البته بايد اذعان نمود كه در بين علماي اهل سنت، انسانهايي با ديد باز يافت مي شدند كه نسبت به شيعه حساسيتي نداشته و ايجاد نمي نمودند، اما عالمان تنگ نظري كه حق را در انحصار خود مي دانستند كه متأسفانه اين تنگ نظري ها لطمات فراواني به جامعه ي اسلامي زد و موجب قتل و غارتهايي گرديد، فراوان مشاهده



[ صفحه 130]



شده است و اين سرگذشت شيعه در تاريخ است. لذا شيعه در طول تاريخ كمتر توانسته است، اجتماعات خويش را حفظ كند.

هم اكنون نيز در برخي كشورهاي اسلامي كه تنگ نظران حكومت مي كنند، وضع شيعه اين چنين است!

اين در حالي است كه برادران اهل سنت در ميهن اسلامي ما از لحاظ مساجد، مدارس ديني و اجتماعات داراي وضعيت خوبي هستند - به عنوان مثال مساجد و مدارس برادران اهل سنت در استان هرمزگان چندين برابر مساجد و مدارس شيعه است - و اين طبيعت و مقتضاي فقه شيعه و حاكميت ولايت فقيه است كه با ديد و نگرشي باز به همه فرصت مي دهد تا به مقتضاي فقهشان عمل كنند؛

هم اكنون در برخي كشورهاي اسلامي با وجود كثرت جمعيت، شيعيان حتي يك مسجد ندارند. در برخي كشورها شيعيان چندين بار اقدام به ساخت حسينيه كردند، اما متأسفانه آن را خراب نمودند. در برخي كشورها به اجتماعات شيعيان حمله ور مي شوند و آنها را به خاك و خون مي كشند و تازه اين نحوه ي برخورد كنوني آنهاست كه به اصطلاح دوران دفاع از آزادي و حقوق بشر است، تا چه رسد به پانصد سال و هزار سال قبل و يا سده هاي اوليه ي اسلام كه اساساً بنا بر محو و نابودي مكتب اهل بيت (عليهم السلام) بود.

با وجود اين جوهاي مخرب كه در آن شيعه و جعفري و پيرو اهل بيت بودن جرم بود، شيعيان كجا مي توانستند نماز جماعت باشكوه و شايسته اي تشكيل دهند؟ كجا مي توانستند تمركز داشته باشند؟ جايي كه در بسياري از موارد، حضور مساوي با شناسايي،سپس آزار، و نابودي آنها بود.