اگر كسي نذر كند كه خدايا چنانچه مشكل من در فلان زمينه حل شود و حاجت من برآورده گردد، براي مدتي نمازم را به جماعت مي خوانم، يا با خدا عهد و پيمان مي بندد كه: پروردگارا من متعهد مي شوم در نماز جماعت شركت نمايم و يا به عنوان مثال بر اثر شنيدن فضائل و آثار نماز، قسم مي خورد كه يك سال نماز جماعت را ترك نكند، در اين صورت، نماز جماعت بر شخصي كه نذر يا عهد كرده و يا قسم خورده



[ صفحه 128]



است، واجب مي گردد.

اكنون كه سخن از نذر به ميان آمد، چه بسيار بجا و شايسته است كه انسان براي برآورده شدن حوائج خود، نذر شركت در نماز جماعت براي مدتي نمايد - و چه خوبست اين گونه نذرها! - اساساً بنا نيست كه نذرها، فقط در امور مالي صورت پذيرد. در ضمن يكي از راههايي كه مي توان از عظمت روحي فردي آگاه گرديد، نوع نذرها و تعهدهاي اوست كه بين خود و خدايش دارد.