شايد برخي چنين تصور كنند كه گرچه نماز جماعت و اقامه ي آن چيز خوبي است، اما عدم حضور در آن هم، چيز مهمي نيست!

در پاسخ آنها بايد گفت، نه خير چنين نيست! اگر عدم حضور در نماز جماعت بر اثر بي اعتنايي باشد و يا موجب استحفاف نماز گردد، جايز نيست و بايد در نماز جماعت شركت نمود.

اكنون شايد اين سؤال به ذهن خواننده ي گرامي برسد كه با كساني كه در نماز جماعت حاضر نمي شوند چگونه رفتار نماييم؟

از آنجا كه نماز جماعت داراي آثار و بركات فراوان است و ترك آن، پيامدهاي ناخوشايندي را به دنبال دارد، حيف است آحاد جامعه از اين فيض بزرگ محروم گردند. لذا حس خيرخواهي و نوع دوستي موجب مي گردد كه انسان از عدم حضور ديگران در نماز جماعت و محروم ماندن آنها از آثار ارزنده ي آن، احساس ناراحتي و ناخشنودي كند و در صدد ترغيب و تشويق ديگران به حضور در نماز جماعت و بهره مندي از اين خوان گسترده ي الهي برآيد.

حال چنانچه تشويق به انواع مختلف مؤثر واقع نگرديد و افرادي علي رغم آگاهي از فيض عظماي نماز جماعت، همچنان بي اعتنا و بي توجه باشند، چه مسؤوليت و وظيفه اي بر عهده ي انسان است؟ با آنها چگونه بايد برخورد نمود؟ آيا بايد بي تفاوت بود؟ نحوه ي ارتباط با آنها چگونه بايد باشد؟ براي پاسخگويي به اين سؤال دست نياز به سوي مكتب اهل بيت (عليهم السلام) دراز مي كنيم و از آنها راهنمايي مي جوييم.

پيشوايان معصوم ما روشهايي را پيشنهاد فرمودند كه در اينجا متذكر برخي از



[ صفحه 124]



آنها مي گرديم.