بديهي است كه اگر در منزل زمزمه ي نماز و توصيه به آن وجود داشته باشد و هر يك از اعضاي خانواده، يكديگر را سفارش و امر به اقامه ي نماز نمايند، كانون خانواده تبديل به كانون مقاومت و ايستادگي در مقابل تلاشهاي شيطاني مي گردد و بالطبع جامعه نيز اين گونه خواهد بود، زيرا جامعه چيزي جز مجموعه ي خانواده ها و آحاد انسانها نيست و چنين جامعه اي از ناحيه ي عناصر ضد نماز، لطمه اي نخواهد ديد.

لكن هنگامي كه در داخل خانه توصيه و توجهي نسبت به نماز مشاهده نشود و پدرها و مادرها بر اين باور باشند كه تنها مسؤوليت آنها سير كردن شكم فرزندان و پوشاندن ظاهر آنهاست، اما از لحاظ تربيت فكري و روحي مسؤوليتي ندارند و چنانچه انديشه ي فرزند آنها از ديگران باشد، يا روحش مبتلا به انواع بيماريهاي مزمن گردد و يا زخمها و جراحات گناه، روح او را متعفن سازد و ديگران را نيز بيازارد، ارتباطي به آنها ندارد. اين باور، باور صحيحي نيست، بلكه غلط و خطرناك است! اين امر يعني اصالت دادن به جسم و بدن و بي اعتنايي به روح، در حالي كه به قول شاعر:



يا خادِمَ الْجِسْمِ كَمْ تَسْعي لِخِدْمَتِهِ

و اَنْتَ بِالرُّوحِ لا بِالْجِسْمِ اِنْسانُ



«اي خدمتگزار تن تا كي در خدمت به تن تلاش مي نمايي، در حالي كه انسانيت تو به روح است نه بر جسم.»

بديهي است كه حيات انسان در حيات معنوي اوست و آدميت او وابسته به روح وي است. روح مرده در بدن زيباي زيبا، نشان دهنده ي انسانيت انسان نيست، بلكه اين روح شاداب و متدين است كه در هر قيافه اي جلوه گر شود، انسانيت تحقق پيدا مي كند.



[ صفحه 95]



پدر و مادر محترم!

تنها تلاش براي تأمين مسائل مادي فرزندانتان كافي نيست! شما كه ساعتها براي رفع مشكلات مادي او تلاش مي كنيد، ساعتي را نيز براي تغذيه ي روح او و تكامل معنوي وي اختصاص دهيد.

هشدارتان باد! كه بر اثر غفلت و بي توجهي شما، فرزندتان طعمه و صيد ديگران گردد و اين بيانگر بي عرضگي و عدم توجه انسان است كه عزيز دلش، ميوه ي قلبش، ثمره ي زندگاني اش و آن كس كه ادامه ي وجود اوست، در دست شياطين گرفتار باشد و پدر و مادر ندانند كه او گرفتار ديوها و دامهاست. به طور قطع، چنين اوليايي علاوه بر ضرورت پاسخ گويي در مقابل فرزندان خود در اين دنيا، در روز قيامت پاسخ گوي خدا نيز بايد باشند.

مواظب باشيم! نكند با بي توجهي، عاق فرزندانمان گرديم، فرزند امانت خدا در دست ماست. ما مي توانيم از اين امانت الهي مراقبت نموده و آن را سالم تحويل جامعه بدهيم و يا خداي ناخواسته با بي توجهي گلهاي پرپر شده و پژمرده و تغيير ماهيت داده اي را تحويل اجتماع دهيم. آن گاه چه شخصي مقصر است؟ قطعاً باغبان!