قرآن در مقام تعريف و تمجيد از حضرت اسماعيل (عليه السلام) مي فرمايد:



[ صفحه 92]



وَ كانَ يَأْمُرُ اَهْلَهُ بِالصَّلوةِ وَ الزَّكوةِ [1] .

«او خاندانش را، به نماز و زكات امر مي نمود.»

نكته ي قابل توجه در اين آيه استفاده از كلمه ي و كان يأمر است، كه دلالت بر استمرار و پيوستگي دارد، بدين معنا كه او به طور مرتب و پيوسته اهل خود را به نماز سفارش مي كرد و از آنها مي خواست كه نماز را به پا دارند.