حالت دوم حالت ريا و خودنمايي است. [1] يعني حالت و وضعيتي كه انسان در فكر و انديشه ي بندگي خدا نيست، بلكه او در فكر نقشه ها و نيرنگ هاي خود است. در حال



[ صفحه 88]



مطرح ساختن خويش است. او همه چيز را در خدمت خود مي خواهد، حتي عبادت و خدا را.

عبادت يعني خود را براي خدا دانستن و خواستن، ولي انسان ريا كار خدا را براي خود مي خواهد!

عبادت يعني تسليم و رام شدن در مقابل پروردگار، سجده يعني خضوع و خشوع كامل در برابر خدا، همه چيز را رها كردن و در پيشگاه خدا خاضعانه و خاشعانه به خاك افتادن، اما ريا كار در فكر مطرح كردن روح چموش خويش است، حتي از طريق عبادت.

واي به حال كسي كه اولين گامش در نماز كه فلسفه ي آن تسليم و رام شدن است، تازه اول طغيانش باشد و نماز را به عنوان وسيله اي بزاي مطرح كردن خود و نظاره كردن ديگران بداند، و اين سرآغاز بديها و زشتي هاي اوست. چنين حالتي آفت نماز و خوره ي آن است.



[ صفحه 91]