حال كه مسؤوليت حكومت اسلامي در مسير احياء و گسترش نماز در جامعه مطرح گرديد، ذكر مطلبي مفيد و بلكه ضروري است. بيان مسؤوليت و وظيفه ي حكومت اسلامي و كارگزاران آن، بدان معنا و مفهوم نيست كه مردم مسؤوليت و وظيفه اي ندارند! دولت و حاكميت اسلامي بايد زمينه را فراهم سازد و مردم هم بنابر وظيفه ي شرعي و الهي خود مسؤوليت دارند.

آحاد مردم هر كدام به تناسب قدرت و امكانات خويش، بايد براي اقامه ي نماز بكوشند.

دست اندركاران امور فرهنگي و تبليغي و هنري وظيفه دارند در اين جهت تلاش نمايند.

شعرا، نويسندگان و هنرمندان سزاوارست با ارائه ي آثار هنري ارزنده فضاي نماز را در جامعه زنده نگاه دارند. متمكنين ما نيز بايد در جهت نماز حركت كنند. آنها نيز براي ساخت، تجهيز و فراهم ساختن امكانات مورد نياز مساجد و نمازخانه ها بايد اقدام نمايند.

چه راهي بهتر از نماز كه ثروت و سرمايه و نيروي انسان در آن راه خرج شود و سرمايه ي انسان تبديل به مسجد و تجهيزات آن و آب و برق و روشنايي آن گردد.

بنابراين همه موظفيم، براي حاكميت نماز و اقامه ي آن در جامعه تلاش نماييم.

اينكه ما در مقابل قبر امام حسين (عليه السلام) مي ايستيم و مي گوييم:

«اشهد انك قد اقمت الصلوة» [1] منظور اين است كه تو اي حسين نماز را در جامعه اقامه نمودي. بديهي است كه امام حسين قبل از قيام و واقعه ي عاشورا نيز نماز را اقامه مي فرمود.



[ صفحه 70]



مسلمان علاوه بر اينكه وظيفه دارد نماز را خود به پا دارد، يعني به نماز اهميت بدهد و آن را با شرايط انجام دهد، براي حاكميت نماز در سطح جامعه نيز بايد تلاش نمايد. سيره ي پيامبر و اهل بيت الگوي خوبي است.

پيامبر اسلام (صلي الله عليه و آله) در مكه و در آغاز بعثت كه پيروانش از دو نفر تجاوز نمي كرد، در آن شرايط سخت مواجهه با شيطنتها و آزارهاي مشركان مكه، به همراه حضرت علي و خديجه، در مسجدالحرام، نماز جماعت را اقامه مي فرمودند و در مدينه اولين كاري كه انجام دادند بناي مسجد بود. گرچه مسجد در صدر اسلام، مركز همه ي امور مسلمانان بود، اما در اصل، مسجد محل عبادت و نماز است و اصالت با نماز و سجده است و ساير امور جنبي بوده، در كنار آن قرار دارد.



[ صفحه 73]