هنگامي كه اميرمؤمنان علي (عليه السلام) در كانون قدرت قرار گرفت در جهت تحقق اين آيه ي شريفه و اقامه ي نماز طي نامه ها و احكامي، واليان خود را به توجه و عنايت به نماز و اقامه ي آن مأمور ساخت.

در اينجا دو نمونه از آن احكام را ذكر مي نماييم.

1- اميرمؤمنان در عهدنامه ي خود به محمد بن ابي بكر كه از طرف ايشان حاكم و والي مصر گرديد مي فرمايد:

صل الصلاة لوقتها الموقت «نماز را در همان وقت مشخص خود اقامه نما»

و لا تعجل وقتها لفراغ و لاتؤخرها عن وقتها لاشتغال «مبادا آن را قبل از وقت، به خاطر فرصتي كه داري به جاي آوري و يا به خاطر كار و اشتغال آن را به تأخير اندازي!»

جمله ي جالبي در همين باره از شهيد رجايي نقل شده است كه ايشان فرمود: به نماز نگوييد كار دارم، به كار بگوييد وقت نماز است.

درس خوبي از فرمايش امام مي آموزيم، اقامه ي نماز در وقت خود، زيرا نماز وقت دارد و انجام دادن آن براي زمان بيكاري نيست! چون الآن بيكارم، پس نمازم را بخوانم. به دليل كار و گرفتاري نيز نماز را نبايد به تأخير انداخت، زيرا كار و گرفتاري هميشه هست.

آن گاه امام رهنمود بسيار ارزنده و جاودانه اي را بيان مي فرمايد:

و اعلم ان كل شي ء من عملك تبع لصلاتك [1] .

«بدان كه تمام كارهاي تو تابع نماز توست.»

اميرمؤمنان به عنوان حاكم اسلامي با والي خود اين گونه در مورد نماز سخن مي گويد و اين معناي اقامه ي نماز است. او بايد تبليغ نماز نمايد و اهميت و جايگاه نماز را آشكار سازد و مردم را عاشق نماز كند.



[ صفحه 68]



فرمان امام به اين نكته نيز اشاره دارد كه گرفتاريهاي مختلف و متعدد حكومتي تو را از نماز باز ندارد. اصل و محور نماز است و ساير كارها را بايد با نماز تطبيق داد.