نمازگزار بايد حمد و سوره و ذكرهاي مختلف نماز را صحيح بخواند و براي يادگرفتن و تلفظ صحيح آنها نيز موظف است تلاش نمايد. چرا بايد يك نمازگزار يك عمر حمد و سوره ي خود را غلط بخواند و براي تصحيح آن قدمي برندارد؟ بديهي است بهانه هاي واهي هيچ گاه پذيرفته نمي شود، زيرا او مي تواند حمد و سوره ي خود را بطور صحيح بياموزد و خواستن، توانستن است. چگونه است كه يك فرد، بسياري از لغات مشكل، حتي لغات بيگانه را بخوبي فرا مي گيرد و صحيح تلفظ مي كند. [شايد چون در ارتباط با كارهاي دنيايي و مادي اوست!]، اما براي فرا گرفتن حمد و سوره و ذكر ركوع و سجود و تشهد خود حساسيتي از خود نشان نمي دهد و توجيه ها و دلايل غير قانع كننده اي را مطرح مي سازد؟