جست وجو در احاديث اهل بيت افقهاي تازه اي از اسرار و آثار نماز را به روي انسان مي گشايد.

هشام بن حكم از امام صادق (عليه السلام) پرسيد: يابن رسول الله چرا نماز واجب شد در حالي كه هم وقت مي گيرد و هم انسان را به زحمت مي اندازد؟ امام پاسخ فرمودند: پيامبراني آمدند و مردم را به آيين خود دعوت نمودند، عده اي هم دين آنها را پذيرفتند، لكن با مرگ آن پيامبران، نام و دين و ياد آنها از ميان رفت. خداوند اراده فرمود كه اسلام و نام پيامبر اسلام (صلي الله عليه و آله) زنده بماند و اين از طريق نماز امكان پذير است. [1] يعني نماز علاوه بر آنكه عبادت پروردگار است موجب طراوت مكتب و احياي نام پيامبر (صلي الله عليه و آله) و عشق محمد و آل محمد (عليهم السلام) هم هست. نماز هم رابطه ي بين عبد و معبود است، و هم رابطه ي بين امت و امام، مردم و پيامبر.

ياد پيامبر در جامعه چه معنا و آثاري دارد؟ چرا در روايات آن همه فضيلت درباره ي صلوات بر پيامبر (صلي الله عليه و آله) و آلش وارد شده است؟ براي اينكه صلوات ياد پيامبر است. بلند فرستادن صلوات اعتلاي نام پيامبر است. در اذان ياد و نام پيامبر هست. خوب اين فايده و امتياز در هر نمازي وجود دارد، حضور قلب در آن كامل باشد يا ناقص. خلاصه، هنگامي كه نداي عمومي حي علي الفلاح بلند شد، هر كس متناسب با ظرف و ظرفيت خود مي تواند بهره مند گردد.