آن روزي كه خداوند اراده فرمود، انسان را خلق كند، فرشتگان از او پرسيدند: خدايا! براي چه مي خواهي موجودي را كه بر روي زمين فساد به پا مي كند و خون مي ريزد، بيافريني؟ در حالي كه ما فرشتگان پيوسته تو را تسبيح و تقديس مي كنيم. [1] .

خداوند از راه علم و معرفت، آنها را قانع نمود كه انسان از آنها داناتر و آگاهتر است و امتياز انسان اين است كه از قدرت فهم و شناخت برخودار است.



[ صفحه 28]



امتياز ديگر انسان بر فرشتگان، اين است كه او توانايي عبادت و بندگي خدا را به طرق و صور مختلف دارد و انجام عبادات گوناگون كار و هنر انسان است. درست است كه موجودات هستي، همه در حال تسبيح خدايند، اما تسبيح انسان با ديگران فرق مي كند.

رمز عظمت انسان و شرافت او بر ملائكه آن است كه فرشته تنوع عبادت ندارد و به انجام آن قادر نيست. هر يك از فرشتگان با حالت خاصي در حال عبادت خداست. گروهي از فرشتگان پيوسته در حال قيام اند و گروهي ديگر در حال ركوع و برخي ديگر مدام در حال سجده اند. اما اين فقط هنر انسان است كه در ميدان عبادت، قادر به انجام و ارائه ي جلوه هاي متنوع عبادت است!

اساساً تنوع گرايي در بعد مادي و معنوي، ويژه ي انسان است. انسان همان گونه كه در ماديات، تنوع خواه و تنوع گراست، در معنويات نيز اين گونه است و آينده ي او نيز در گرو حركت در هر كدام از اين دو بعد است. اگر او در تنوع خواهي معنويات وارد شود، از فرشتگان برتر و چنانچه دچار تنوع خواهي ماديات شود، پست ترين موجود خواهد بود.