آن گاه كه كشتي روح انسان در درياي متلاطم و خروشان زندگي در حال متلاشي شدن است، فقط ياد خداست كه مي تواند آدمي را از غرق شدن و نابودي و نااميدي نجات دهد.

قرآن نيز به اين نقش ارزنده ي نماز عنايت دارد. و در آياتي به آن اشاره مي فرمايد. [1] .

استعانت از نماز يعني ياري و كمك خواستن از نماز و آن هم در زمينه ها و ابعاد



[ صفحه 26]



مختلف زندگي فردي و اجتماعي.

در كتابهاي تاريخي نمونه هاي فراواني از استمداد مسلمانان از نماز در شؤون مختلف زندگي نقل شده است.

- وجود مقدس حضرت زهرا (عليها السلام) خدمت پدر رسيد و از ايشان تقاضاي يك خدمتكار نمود تا وي را در كارهاي مختلف خانه ياري دهد. پيامبر (صلي الله عليه و آله) فرمود: دخترم! آيا مايل هستي كه بهتر از خدمتكار را به تو معرفي كنم؟

هنگامي كه جواب حضرت زهرا مثبت بود، پيامبر همين تسبيحاتي را كه به نام ايشان معروف شده و بسيار ارزنده است، به او تعليم داد. در اين تسبيحات صد مرتبه خداي را به بزرگي ياد مي كنيم.

بديهي است كه اگر روح انسان با ياد خدا آشنا شود و ايمان به قدرت لايزال الهي پيدا كند، ديگر مشكلات نزد او آسان مي گردد. اصولاً ياد خدا خستگي را از تن و روح آدمي برطرف مي نمايد.

تعجب نكنيد! همان گونه كه وقتي به يك آدم خسته، ولي عاشق پول، خبر مي رسد كه فلان مقدار طلب تو وصول و زنده شده، تمام خستگي هايش از بين مي رود، ياد خدا نيز اثري بر روح انسان دارد كه هيچ چيز آن اثر را ندارد، ياد خدا او را زنده مي سازد، اميدوار مي گرداند و به او روحيه و نشاط مي دهد.

در شرايط بسيار سخت جبهه ها، فقط يك چيز مايه ي پايداري و قوت رزمندگان اسلام بود و آن هم چيزي جز ياد خدا نبود. آنها از نام و ياد او استعانت مي جستند و در لحظات حساس بين مرگ و زندگي، بر كليه ي سختي ها و مشكلات (گرما و سرما، گرسنگي و تشنگي) فائق مي آمدند و دريچه هاي اميد بر روي آنها همچنان بازمي ماند و همين الله اكبرها و لا اله الا الله ها آنها را زنده و پاينده نگه مي داشت.

- هنگامي كه خبر شهادت محمد بن ابي بكر - كه به صورت بسيار جانسوزي نيز اتفاق افتاد - به مادرش اسماء بنت عميس رسيد، نخستين كاري كه اين مادر در آن لحظات حساس انجام داد، اين بود كه برخاست و به طرف آن محلي كه نماز



[ صفحه 27]



مي خواند حركت نمود و در آنجا دو ركعت نماز به جاي آورد، و بدين وسيله قلب او آرامش يافت.

آري ياد خدا پشتوانه ي ارزنده اي براي انسان موحد است، اين پشتوانه را از دست ندهيم و فرزندانمان را نيز بي پشتوانه رها نسازيم. انساني كه ياد خدا را از دست بدهد، بي پشتوانه مي ماند، در سختي ها دوام نمي آورد و طاقت خود را از دست مي دهد، ولو اينكه به ظاهر از بزرگان باشد، در آن صورت، تازه مانند صادق هدايت مي شود كه كابوس نااميدي سراسر وجودش را پر كرده، براحتي دست به خودكشي مي زند و خود حامل پيام مرگ انديشه و كتاب و قلمش مي گردد!

- نمونه ي ديگر استمداد از نماز در تاريخ، شيخ الرئيس ابوعلي سيناست. اين دانشمند بزرگ نقل مي كند:

كه هر گاه در حل مسأله اي ناتوان مي گشتم و يا دچار مشكلي مي شدم، برمي خاستم و دو ركعت نماز مي خواندم، آن گاه مشكلم برطرف مي گرديد.

خواننده ي گرامي، بياييم همه با هم از نماز ياري بجوييم و كشتي زندگي خود و فرزندانمان را به دست نماز و ياد خدا بسپاريم. مطمئن باشيد كه نماز، خود و فرزندانتان را به ساحل نجات و سعادت مي رساند.