چنانچه طالب سعادت هستيم بايد غذاها، دواها و سموم روح خودمان را بشناسيم، زيرا در صورت عدم شناخت آنها ممكن است گاهي از سموم به جاي غذا و دوا استفاده نماييم. [1] .

بديهي است آنچه موجب نشاط روح مي گردد و سعادت انسان را به دنبال دارد، غذاي واقعي روح است.



[ صفحه 19]



هنگامي كه انسان پي به يك حقيقت تازه ي علمي مي برد و يا رمز ناشناخته اي را كشف مي نمايد، احساس نشاط مي كند، او ديگر خستگي را در درون خود نمي يابد. بنابراين علم و دانش غذاي روح است. كمك به محرومين و دستگيري از درماندگان نيز غذاي روح است، زيرا انسان نيكوكار در چنين مواقعي احساس نشاط و انبساط خاطر مي نمايد.

لذا داشتن بدن و روح سالم در گرو شناخت غذاها، دواها و سموم روح است. طبيعي است كه امكان شناخت همه ي اين امور براي بسياري از انسانها فراهم نباشد و يا شناخت ناقصي از آنها داشته باشند. در اين صورت همان گونه كه قرآن دستور مي دهد، [2] بايد به سراغ محققان و سر رشته داران آنها رفت. همچنانكه شخص بيمار به دليل عدم شناخت كافي از دواها و غذاها و اينكه نمي داند در چنين شرايطي از چه چيزي و به چه نحوي بايد استفاده نمايد، به پزشك مراجعه مي كند. مسائل روحي نيز همين طور است. در صورت عدم شناخت غذاها و دواها و سموم روحي، به تحقيق زندگي توأم با سعادتي نخواهيم داشت.