اين كتاب كه در دو بخش اصول دين واخلاق، به زبان فارسي تأليف يافته است از ملا نطرعلي طالقاني است، كه به قطع رحلي در 394 صفحه به سال 1318 شمسي به چاپ رسيده و ناشر آن حاج سيد احمد كتابچي بوده است.

در صفحه 164 توضيحي درباره ي حديث معروف «العبودية جوهرلا كنهها الربوبيه» دارد. در صفحه 197 محبّت خدا، عنوان بحث است، در صفحه 316 سفرهاي سير و سلوك بيان شده است، در صفحه 229 درباره ي نماز در تفسير آيه ي «خذوا زينتكم عند كل مسجد» روايتي از تفسير صافي نقل كرده مي نويسد:

«در اين آيه مراد لباس تجمل است در عيدين و جمعه و شانه كردن ريش است، بلكه در وقت هرنماز، و نقل كرده كه «كانَ الْحَسنُ بْنُ عَلِيّ(ع) اِذا قامَ اِليَ الصَّلوةِ لَبِسَ اَجْوَدَ ثِيابِهِ، فَقيلَ لَهُ في ذلِكَ، فَقالَ اِنَّ الله جَميلٌ يُحِبٌّ الْجَمالَ فَاَتَجَمَّلُ لِرَبّي»: عادت حضرت امام حسن(ع) اين بود كه چون براي نماز



[ صفحه 157]



برمي خاست بهترين لباس هاي خود را مي پوشيد. از آن بزرگوار سبب را پرسيدند فرمود: خدا جميل است و آراستگي را دوست دارد پس من در حضور پروردگار لباس آراسته مي پوشم. معلوم است كه حضرت، مسجد را (در آيه) به معني زمان سجود گرفته و با مصدر ميمي خود سجود، و مراد ارسجود نماز است».