كتابي است كه علامه سيد عبدالله شبر [1] رضوان الله عليه آنرا به زبان عربي تأليف كرده است، در سال 1383 ه.ق در مطيعه نعمان نجف به چاپ رسيده است. داراي 297 صفحه به قطع وزيري مي باشد.

در اوّل كتاب شرح حال مؤلف به قلم يكي از دانشمندان معاصرش ديده مي شود.

از صفحه 30 تا ص 57 (هجده صفحه) درباره ي نماز بحث كرده است اينك مطلبي درباره تشهّد به شكل ترجمه و اقتباس، ذيلاً مي آوريم:

هنگامي كه براي تشهد نشستي، چنان انگار كه اعمال گذشته تو و نمازي كه تا اينجا خوانده اي غيرمقبول بوده و وظائف خود را بطور كامل انجام نداده اي، حال به كلمه ي توحيد تمسك نموده به قلعه ي امن پروردگار وارد شو تا از عذابش در امان ماني [2] .، سپس خود را در حضور رسول اكرم(ص) تصور كني و بر او و خاندانش درود فرست و تجديد عهدي به عمل آور، تا مگر بخاطر آن، حضرت در جواب درود تو اندك عنايتي بفرمايد براي تو كافي است.

نگارنده گويد كه نكته ي مذكور بسيار قابل توجّه است و پناهنده شدن به قلعه



[ صفحه 152]



لااله الاالله براي هركسي مخصوصاً نمازگزاري كه اطمينان كامل به مقبوليّت آن ندارد؛ بسيار اميدبخش است.