نمازي كه خواندنش در اوّل وقت خيلي فضيلت دارد در چند مقام به تأخير انداختنش افضل يا مساوي (با اوّل وقت) است:

اوّل - در وقت نماز مغرب در ماه مبارك (رمضان) است، كه رفقا (براي افطار كردن) منتظر او هستند و يا خودش از كثرت گرسنگي و تشنگي و ضعف، حال توجّه ندارد.

دوم - براي كسي كه بخواهد نماز را بر وجه اتم و اكمل و با افضليت بخواند. مثل اين كه منتظر جماعت يا (پيدا كردن) مهر تربت (حسيني) يا حضور قلب و امثال اينها باشد.

سوم: وقتي است كه انسان نماز قضا بر ذمه دارد و مشغول خواندن آن است



[ صفحه 137]



كه اگر نماز واجبش از اوّل وقت تأخير بيفتد مانعي ندارد.

چهارم - «وقتي كه يك كار مستحب مؤكد فوري در وقت نماز پيدا شود. مثل روا كردن حوائج مسلمين يا تشييع جنازه مسلماني يا...».

«در چند مقام هم هست كه تاخير نماز واجب مي شود (از جمله)»:

يكي اين كه اول وقت آب ندارد تا وضو بگيرد يا غسل كند و يقين هم دارد كه تا آخر وقت آب پيدا مي كند. واجب است، نماز را تاخير بيندازد.

دوم - وقتي كه قرائت او صحيح نباشد و بخواهد برود و (ياد بگيرد و) درست كند.

سوم - «اين كه پدر و مادر، كاري به او رجوع كنند، واجب است نماز را تاخير بيندازد و از آنها اطاعت كند يا اين كه به انجام فرمايش پيامبر(ص) يا امام مامور گردد كه آنجا هم تاخير (بطريق اولي) واجب است» [1] .