(آرزوي (گمشده) جوينده، درباره ي آداب تعليم و تعلم.)

مُنْيةُ الْمُريدِ في آدابِ الْمُفيدِ وَ الْمُسْتَفيدِ

اين كتاب نيز كه به زبان عربي نوشته شده از تأليفات شهيد ثاني مي باشد كه در ربيع الاول سال 954 ه.ق از نوشتن آن فراغت يافته است.

«مينة المريد» در تهران به سال 1368 ه.ق به وسيله ي كتابفروشي مصطفوي در250 صفحه به قطع جيبي چاپ شده است، ولي متأسفانه خط و چاپ خوبي ندارد، امّا از اين نظر كه مايه ي بقاو حفظ اين كتاب نفيس شده، مفيد و جاي تشكر



[ صفحه 132]



است.

اهميت اين كتاب در اصلاح اخلاق انساني، به قدري است كه مطالعه ي آن براي هر مسلماني از معلّم و متعلّم و بازاري و اداري و كشوري و لشگري و... مفيد و براي دانشجويان ديني و طلاب علوم اسلامي و معلّمين و قضات و كارمندان وزارت دادگستري لازم و واجب است.

نمازگزار هم از اين لحاظ كه بدون تزكيه ي نفس، نتيجه ي قابل توجّه ي از نماز نمي گيرد بايد اين كتاب را به دقّت بخواند.

شهيد ثاني قدس سره در بخش «تهذيب نفس» از عنوان آداب مربوط به خود معلّم و متعلّم مطلبي نوشته است كه براي همه كس مخصوصاً فقها و مجتهدين و كساني كه آرزوي رسيدن به اين مقام را دارند، خيلي تكان دهنده است و آن مطلب اين است: «بايد دانست كه فهميدن مسائل مطرح شده در علم فقه به تنهائي فقه حقيقي محسوب نمي شود بلكه فقه واقعي از نظر خداوند متعال آن است كه جلال و عظمت الهي درك شود و اين همان دانش (نوراني) است كه خوف و هيبت خدا را در دل انسان جاي مي دهد و خشوع واقعي به وجود مي آورد و انسان را به پرهيزكاري وامي دارد و آن گاه صفات رذيله را مي شناساند تا از آنها اجتناب شود و فضائل اخلاقي را جلوه مي دهد تا در تحصيل آنها سعي و كوشش به عمل آيد» [1] .



[ صفحه 133]