نام كتابي است به زبان فارسي كه مؤلف آن شيخ علي اكبر ناصري مي باشد. اين كتاب بسال 1346 شمسي به وسيله ي بنگاه مطبوعاتي «ايران» در 425 صفحه به قطع وزيري چاپ شده و تماماً درباره ي «توبه» از گناهان و شرح «معاصي كبيره» است.

در ذيل گناه «اعراض از ذكر خدا» مي نويسد [1] .: «براي اهل بصيرت و صاحبان قلب بيدار، پوشيده نيست كه به ياد خدا بودن بقدري داراي اهمّيّت است كه مي توان گفت: هيچ عملي به اندازه ي آن آثار نيكو ندارد، به همين جهت بر اهل ايمان و معتقدين به شريعت حقه ي اسلام، لازم است كه دائماً به ياد خدا بوده و



[ صفحه 116]



آني از خدا غافل نشوند. زيرا گذشته از آثار معني - كه صفاي دل و نفس است - سبب انجام وظايف واجبه و ترك گناه مي گردد. و بدين سبب است كه مي گوييم: اشخاصي كه مرتكب گناه مي شوند (در حقيقت) به ياد خدا نبوده و از آفريننده ي خود غافل اند وگرنه چگونه تصور مي شود كه (كسي) به ياد خدا باشد و با اين حال در مقام مخالفت و نافرماني او برآيد».

نگارنده گويد: مقصود اين است كه اگر ياد خدا واقعيّت داشته باشد، مانع معصيت مي شود و چنانكه در صفحات پيش گفتيم، نماز هم ياد خداست و به همين جهت از فحشاء و منكر باز مي دارد.